آتـش بـزن ای غـم تـمـام پـیـکـرم را            لبریز کن از خونِ دل و چشم ترم را

ای آه و نـالـه راه بـغـضـم را بگیرید            تا پـنـجـۀ بـغـضـی نگـیرد حنجرم را

خانه خـرابـم کرد سیـل اشـک، وقتی            کـردم نـظـاره تـربـت پـیـغـمـبـرم را

بگـذار تـا از غـربـت زهـرا بـکـوبـم            بـر پـنـجـره هـای بـقـیـع او ســرم را

ای کاش چون پروانه ای در ماتـم او            آتش بـسـوزانـد هـمـه بـال و پـرم را

اینجا چرا گـلچـین به گـل زد تازیانه            این غـم شراره زد دل غـم پرورم را

هرگز نمی بخـشم تو را شهـر مـدیـنه            من در کـجـا جـویـم مـزار مـادرم را

آتـش مـزن بر دفـتـر شـعـر "وفـائی"            ای اشک غم رنگین نمودی دفترم را